پیش از اینها فکر می کردم خدا                 خانه ای داردمیان ابرها

مثل  قصر    پادشاه    قصه ها                 خشتی  از الماس وخشتی ازطلا

پایه های برجش ازعاج وبلور                  برسرتختی نشته باغرور

ماه   برق کوچکی     ازتاج او                 هرستاره پولکی ازتاج او

اطلس پیراهن او        اسمان                  نقش روی دامن او کهکشان

رعدوبرق شب صدای خنده اش                سیل وطوفان نعره توفنده اش

دکمه پیراهن او افتاب                            برق تیغ وخنجر اوماهتاب

هیچکس ازجای اواگاه نیست                   هیچکس رادرحضورش راه نیست

پیش از اینها خاطرم بود                        از خدا درذهنم این تصویر بود

ان خدا بی رحم بود وخشمگین                خانه اش دراسمان دور از زمین

بود اما درمیان ما نبود                          مهربان وساده وزیبا نبود

در دل اودوستی جایی نداشت                 هر چه می پرسیدم از خود ازخدا

از زمین از اسمان از ابرها                    زود می گفتند این کار خداست

پرس وجو از کار او کاری خطاست؟         اب اگر خوردی عذابش اتش است

هر چه می پرسی جوابش اتش است         تا ببندی چشم کورت می کند

تا شدی نزدیک کورت می کند                  کج گشودی دست  سنگت می کند

کج نهادی پای لنگت می کند                  تا خطا کردی عذابت می کند

در میان اتش ابت می کند                      با همین قصه دلم مشغول بود

خوابهایم پر زدیو وغول بود                  نیت من در نماز ودر دعا

ترس بود و وحشت از خشم خدا             هر چه می کردم همه از ترس بود

مثل از بر کردن یک درس بود                 مثل تمرین حساب وهندسه

مثل تنبیه مدیر مدرسه                         مثل صرف فعل ماضی سخت بود

مثل تکلیف ریاضی سخت بود                تا یک شب دست دردست پدر

راه افتادم به قصد یک سفر                   در میان راه دریک روستا

خانه ای دیدم خوب و اشنا                   زود پرسیدم پدر اینجا کجاست

گفت اینجا خانه خوب خداست               گفت اینجا می شود یک لحظه ماند

گوشه ای خلوت نمازی ساده خواند        با وضویی دست ورویی تازه کرد

بادل خود گفت وگویی تازه کرد              گفتمش پس ان خدای خشمگین

خانه اش اینجاست اینجا در زمین          گفت اری خانه ی اوبی ریاست

فرش هایش ازکلیم وبوریاست              مهربان وساده وبی کینه است

مثل نوری در دل ایینه است                 می توان با این خدا پرواز کرد

سفره دل را برایش باز کرد                  می شود درباره گل حرف زد

صاف وساده مثل بلبل حرف زد            چکه چکه مثل باران حرف زد.

                                                                                                             قیصر امین پور